„time” smentoring na życzenie

Cześć Marcin, mimo, że powinienem mieć teoretycznie mnóstwo czasu, stale mi go brakuje. Mam spokojną pracę – jestem dziennikarzem – piszę ile chcę, kiedy chcę, nie mam jakiś specjalnych ciśnień z powodu terminów, a pomimo tego ciągle mam manko czasowe. Po trochu wiąże się to również z trudnością koncentracji, łatwo się rozpraszam – np. Facebook – i muszę potem nadganiać. Czytałem różne pozycje na ten temat, time management taki, siaki, owaki, ale jakoś nie potrafię tego przenieść w praktykę. Jak ułożyć sobie dzień?! Zrobić listę priorytetów, spraw ważnych i mniej ważnych? Do tego dochodzi jeszcze to, że w rodzinie każdy myśli, że jak pracujesz w homeoffice, to masz mnóstwo wolnego czasu…itd, itp. Nie szukam Złotego Srodka i SwiętegoGralla na moje problemy, potrzebuję tylko parę rozsądnych porad, jak optymalnie gospodarować swoim czasem. Aż muszę kręcić głowę z podziwu, jak wklejasz kolejną fotkę pomiędzy trasą, treningiem, pracą i obowiązkami domowymi, i pytam się – jak ten facet to robi?! Już nie wspomnę o jakości i objętości Twojego treningu w porównaniu z moim – dzieli nas przepaść, chociaż od października trenuję pod okiem Trenera, liczę w tym roku w końcu na sensowne wyniki, bo już mi było powoli wstyd. Dzięki z góry za mentorskie wsparcie, to naprawdę dla mnie wiele znaczy.

Darek

No cóż. Mimo tego, że mistrzem świata nie jestem (jeszcze) to uważam się za osobę dość obcykaną z zarządzania czasem. A właściwie z planowaniem, bo czasem zarządzać jest dość trudno. On po prostu płynie. I to ostatnio coraz szybciej. Gdy szkolę z tego tematu to odróżniam właśnie świadome planowanie od konsekwencji w realizacji planu. I też nie mam „złotego środka”. Jako osoba kompletnie niezorganizowana z natury i przypuszczam, że kilka razy dziennie pytający żonę: czy nie wie gdzie są moje kluczyki – MUSIAŁEM nauczyć się pewnego rygoru związanego z układaniem planu. Na początku do kosza wrzucałem wszystkie zalecenia, że wieczorne planowanie zwiększa efektywność następnego dnia. Teraz nie tylko planuję na dzień następny ale są rzeczy, które planuję na kilka dni do przodu. Począwszy od treningów, a skończywszy na jedzeniu. Standardem jest dla mnie zabieranie jedzenia w pudełkach na maks 2 dni do przodu. Wiem, zajmuje mi to trochę czasu, szybciej byłoby chwycić skrzydełko w fast foodzie albo hambugsa ale bez przesady. Nie takie rzeczy można ogarnąć.

Darek pyta o patenty związane z planowaniem. Oto one.

1. Zaczynam od rzeczy nienegocjowalnych z życiem i priorytetami. Są nimi Rodzina, Praca, Trening. I buduję plan dookoła nich. Rodzina – to wiadomo. Np. w niedzielę cały dzień jest poukładany dookoła śniadania i obiadu RAZEM. Jest wyjście rodzinne – trzeba upchać inne rzeczy dookoła. Jest koncert – podobnie.
2. Potem wciskam rzeczy ważne. Nie pilne. Darek pisze, że naczytał się książek o zarządzaniu czasem – ja polecam uważne przyjrzenie się matrycy ważne/pilne.
3. Potem staram się rzeczy łączyć lub logicznie wciskać jedną w drugą. Przykład. Wracam z biegania – zanim zacznę się rozciągać robię sobie koktajl regeneracyjny i wyjadając go łyżką stoję przed telewizorem i rozciągam „dwójki”. Baba w babie. Oczywiście koktajl powinienem zrobić PRZED wyjściem na trening ale w tym przeszkadzają tzw. pochałaniacze czasu
4. No właśnie – tym też warto zarządzić. Pochłaniacze czasu, to te wszystkie gówienka, które odrywają cię od realizowanego właśnie zadania. Czasami można je wyrzucić do kosza, czasami się nie da. Ważne, żeby nie stały się one celem. Np. facebook. Wiadomo – jeśli dla kogoś jest to narzędzie do komunikacji to problemem staje się jeśli nagle narzędzie zmienia się w cel. Wtedy przydaje się silna wola albo… odcięcie pępowiny np. poprzez blokadę niektórych aplikacji albo postanowienie, że dzisiaj online jestem tylko… tyle i tyle i to jeszcze w tym i w tym czasie.
5. Często ludzie mnie pytają – jak to możliwe, że to wszystko dzieje się tak szybko. Maila, post etc. Mam zasadę: masz chwilę to wypełnij ją rzeczami do zrobienia. Ergo: zrób i zapomnij. Z Darkiem umówiłem się, że odpowiem na jego maila w środę wieczorem, aż tu bach nagle znalazło się 20’ wolne dzisiaj wieczorem (trener łaskawie dał wolne, a żarcie na drogę powrotną zrobiłem wczoraj) więc jest przestrzeń. No to piszę J
6. Nie ukrywam, że dużą część rzeczy robię w samochodzie. Jak jadę z Kasią, to ona pisze felietony, a ja prowadzę. Gdy jadę sam, to zdarza mi się zanotować na kartce myśl, czasem dwie, albo po prostu przegadać pomysł.

To patenty na planowanie. Gorszą sprawą jest konsekwencja w ich realizacji. I tym, co nam w tym może pomóc, to A jak asertywność

Moja asertywność jest posunięta do granic bycia odbieranym jako nieprzyjemny. Nierzadko dostaję w ankietach szkoleniowych komentarz: „szkolenie fajne ale trener nie chciał się integrować”. Ostatnio jeden z Prezesów prawie się obraził jak nie wyraziłem zgody na zaproszenie mnie na obiad po udanym szkoleniu. Po pierwsze miałem trening do zrobienia, pod drugie musiałem potem przejechać jeszcze 400km. Są to wybory na jakie MUSIMY się zdecydować jeśli chcemy realizować cel A. W tym wypadku jest to trenowanie. Z czasem do tej asertywności ludzie się przyzwyczajają. Nie odmawiam już udziału w nocnych nasiadówach, bo wszyscy  przyzwyczajeni, że albo wychodzę z imprez o 23-00, albo po prostu mnie o nich nie informują. Trudno. Taki lajf. Jeśli tylko nie cierpi na tym druga strona to warto walczyć o swoje.

Podsumowując Drogi Darku.

Zacznij od planu, w którym umieścisz rzeczy nienegocjowalne, ważne (z perspektywy realizacji twoich celów,) a dopiero w ostatniej kolejności pilne, ale nie ważne (jeśli w ogóle z nich nie zrezygnować). Ogranicz do minimum pochłaniacze czasu. Bądź asertywny jak się tylko da, bo nikt nie zadba o Ciebie tak jak ty. I na koniec – nie zapomnij, że to tylko hobby.

Otrzymany w weekend list od kolegi triathlonisty pokazuje, że ta zabawa – to jak wskazuje nazwa – tylko zabawa. Życie jest ważniejsze! #walczsońka