mój cień…

Moja koleżanki z roboty Gosia i Magda rozpoczęły ciekawą wymianę myśli między pracownikami House of Skills o kosztach. A właściwie o (copyright by Magda B) cieniu, który jest kosztem psychologicznym sytuacji w jakiej się znajdujemy. I że ten cień jest. Czasami krótszy, czasami dłuższy, czasami za nami, czasami przed nami. Z czasem zacznie się wydłużać, aż stanie się dłuższy od nas. I wtedy zajdzie słońce, albo zgaśnie światło (jeśli wiecie o czym mówię).

Mam etykietę zawodnika z mocną głową. Kręcenie kółek, bieganie na wahadle, 4h trenażera, trenowanie do odwołanych zawodów – to wszystko dla mnie. Zacząłem się jednak rozglądać dookoła siebie i zacząłem szukać swojego „cienia”. I znalazłem dwa rodzaje cienia.

Ten pierwszy jest klasycznym zmartwieniem. Stresem. Przejmowaniem się rzeczami, na które mamy wpływ ale i na te, na które nie mamy. Złapałem się już na tym, ze z fazy mobilizacji kryzysem zaczynam powoli pikować w stronę frustracji i depresji. Jeśli ktoś chce bardziej szczegółowo, polecam wygooglować Kubler – Ross i jej fazy/etapy żałoby. Powoli zaczynam zauważać, ile kosztuje mnie (jak długi jest cień) prowadzenie webinarów i szkoleń online, jak mało atrakcyjne jest szukanie homeofficowych alternatyw, jak wypompowany jestem po każdym kolejnym: „niestety przenosimy szkolenia na czas po kryzysie”. Jak wyczerpały swoją alternatywną moc: „książki na czas kryzysu, seriale, które powinniśmy obejrzeć, albo gumy zamiast basenu”.

Wbrew pozorom, na razie najmniejszą składową cienia u mnie są kwestie ekonomiczne. Po pierwsze tarcza ją mać, a po drugie ciągle w porównaniu do lat kiedy zaczynałem swoją przygodę w byciu dorosłym – żyję jak krezus. Dopóki nie będzie tak, że moim wyzwaniem będzie: „co na obiad” zamiast: „co zrobić dzisiaj z ziemniaków, bo tylko na nie mnie stać” – to się nie przejmuję.

Nie dotykam też kwestii stricte zdrowotnych. Wiem, ze ludzie umierają, ale dwie sytuacje okołoterminalne jakie zdarzyły się w ciągu ostatnich dwóch tygodni w mojej rodzinie, na pewno się do tego dołożyły. Myśl, ze mogę stracić drugiego i ostatniego ojca jest chyba najdłuższym cieniem do tej pory. Ale skończyło się dobrze, więc trzeba zakopać i zapomnieć.

Jednak nawet zakopany , składający się z różnych elementów ten cień tam jest. I wydaje mi się, że u coraz większej ilości osób się wydłuża. I żadne śmieszki na feju tego nie zmienią.

Mnie pomaga sport. Trenażer, ćwiczenia, bieganie. Ale tutaj cień też się pojawia. Bo zamiast mieć z tego 100% radości i odbudowania zdrowia psychicznego, mam 80% radości i 20% stresu pt. „a co jeśli mnie złapią”. Kolejny nierozwiązywalny supeł. Bez sportu na zewnątrz umrę, ze sportem na zewnątrz cień się wydłuża.

Drugi rodzaj cienia dotyczy relacji między nami. Z przerażeniem odkryłem, że u wielu osób w tej akurat sytuacji uruchomiło się zerojedynkowe podejście do innych. Jesteś ze mną, albo przeciwko mnie. Dodatkowo pogłębiłają je akcentem: jeśli nie jesteś ze mną to automatycznie jesteś chujem (pardon my French). Złamanym. I to w całości. Wiem jaką jesteśmy nacją, wiem, jak tłumaczyć MAS+ (63 na skali 1-100) według Hofstede. Ale ta potrzeba rywalizacji i udowadniania, ze moje to mojsze, akurat teraz, przeraża mnie strasznie. Już od jakiegoś czasu chodzi mi po głowie napis na koszulce: „Nie ma znaczenia czy mam rację. Ważne, że TY RACJI NIE MASZ”. Teraz dodatkowo, do tego szamba „ty nie OK” wrzucamy człowiek całego i jego całe otoczenie. Biegam na zewnątrz? Jestem nieodpowiedzialnym roznosicielem zarazków, zabijających całą ludzkość swoją śliną, w którą ktoś może wdepnąć a wspierany przeze mnie Nidzicki Fundusz Lokalny powinien zostać odłączony od finansowania, bo na to nie zasługuje”. Nie dano mi prawa do kopiowania treści wiadomości do mnie wysyłanych, ale tak to mniej więcej szło. Co do mojego biegania ma wspierany przeze mnie NFL? Czy ta osoba, która deklaruje teraz zakręcenie kurka ze strumieniem pieniędzy wspierała go tylko dlatego, że to MKON go założył? A teraz co? MKON chuj, to i stypendia chuj? To jest dopiero cień. Jedziemy po całości. Inny przykład: „dobrze, ze ta sytuacja ma miejsce, to spadnie z mojego grona kilku znajomych. A w ogóle to są tacy co zbierają na maseczki a inny to tylko pierdolą na fb”. Czemu od razu „my i oni”.? Nie można pierdolić na FB i jednocześnie zbierać na maseczki? Czemu biało -czarne (a może czerwone)? Czemu ja „ok”, a wszyscy inni chuje? Przecież to nie jest tak, że człowieka deprecjonować od razu do 3 pokoleń wstecz.

To, że mam inne zdanie w jakiejś kwestii od danego człowieka, nie oznacza automatycznie, że ten człowiek jest generalnie zły. I ponieważ się z nim nie zgadzam to od razu go nienawidzę. Wykreślam z grona znajomych i jeszcze aktywizuję innych pokazując jaki to (już nie chcę po raz kolejny tego słowa na „ch” używać). Przykładów tych sytuacji mógłbym mnożyć. Niestety powodują one, że sami pracujemy nad swoim cieniem. A właściwie nad cieniem innych (tych złych) osób.

Chciałbym zakończyć czymś optymistycznym, ale na razie nie widzę. Mam jednak apel. Nie liczmy, że to* nie zostawi na nas śladu. Zostawi. Jednych wzmocni, innych rozpierdoli kompletnie. Ale ponieważ syndrom II miesiąca** z obniżoną wypłatą dopadnie względnie każdego, to może wystarczy nie dokładać.

________________________________________

*wstawcie cokolwiek z tego felietonu

** Jak prowadzę (a prowadzę sporo) warsztaty kryzysowe dla managerów, to jest tam slajd, który roboczo nazwałem syndromem 2 miesiąca obniżonej wypłaty. Wydaje mi się, ze dla wielu osób ten moment właśnie będzie momentem, w którym cień stanie się dłuższy od nas. I wtedy koszty tej sytuacji wzrastać będą wykładniczo ;).