Jacek Nowakowski superSTAR

Spać nie mogę bo ciągle biegnę. A właściwie staram się biec. To były najtrudniejsze zawody w jakich startowałem w życiu. Coś takiego jak upalny Susz 2016 x2. I mimo, ze jako zwycięzca kategorii odbieram jutro slota na 2018 to na pewno się tutaj nie pojawię. Może te 5 lat (bo cel się nie zmienia – Mistrz Świata w M50) pozwolą mi z powrotem oswoić się z tym piekłem. Poza tym funduszy nie starczy bo układ z żoną był taki, ze ponieważ skończył się leasing na Skodę to ja będę ją jeszcze katował a to jej kupujemy nowe auto 🙂

Ale od początku. Spałem dobrze – po Barcelonie Tomek kazał mi przyjrzeć się różnym patentom na zmniejszenie poziomu stresu – parę znalazłem – o tym w kolejnym wpisie. Wiem, że była presja ale chyba ją udźwignąłem. Największą wywołał tytułowy kandydat na zawodnika w K.S Niemaniemogę, który to truł mi do głowy, zeby nie czekać na 2022 tylko spróbować walnąć teraz. Co więcej – położył 5000 zł w zakładzie z MKON’em i teraz będzie drugie 5 dokładał 🙂

Drugą cegiełkę dołożył Tomek, który wysłał mi najcudowniejszą wiadomość jaką zestresowany brakiem płynności w pływaniu na treningach zawodnich może dostać. Zaczynała się od słów: „Marcin, chuj z pływaniem…” Przypomnę mu to przy najbliższej okazji.

A samo pływanie spoko. Zarekomendowany przez Andrzeja Kozłowskiego patent aby ustawić się na maksa z lewej strony podziałał. Pralki właściwie żadnej. Tak kozaczyłem, ze przy opływaniu łódki spojrzałem na zegarek! I jak zobaczyłem tam 31:40 to wiedziałem, ze będzie dobrze. Chciałem 1:15 swim +T1 więc był zapas. No i zostałem genialnie oklejony przez Daniela i „obsmarowany” przez Trenera Medaka.

coraz więcej Argonów na MŚ. I coraz szybsze 🙂 Tabletek oczywiście zapomniałem na bieg 😉

Rower – zacznijmy od draftingu – był i im dalej kto wyszedł z wody tym było go więcej. Ale jak ktoś chciał można było nie draftować. Żona poinstruowała mnie jaki jest zakres numerów mojej kategorii wiekowej więc starałem się aby nikt taki mnie nie wyprzedził. Za to ja wyprzedzałem ostro bo czułem, ze noga podaje. Rower sprawował się super, batony sprawowały się super. Rady od Zbyszka Gucwy aby kłaść się na kierze jak wieje bardzo się przydały. Zjazd od Hawi to był jakiś koszmar. Tym bardziej, ze do Hawi było chyba więcej z wiatrem więc zamiast planowanych 245-250 wat było raptem 241. Ale pod wiatr postanowiłem pojechać negative split i ostatecznie skończyło się na 245. Niestety dwa razy musiałem się zatrzymać do zera bo przylepiła mi się jakaś taśma, która stukała o widelec. Za pierwszym razem byłem przerażony, że to coś z oponą. W drodze powrotnej w tym samym miejscu – już nie panikowałem. Jakoś specjalnie nie umęczony wbiegłem w T2 z lekkim niedoczasem – rower planowałem na 4:45 – wyszło 4:50. Ale ponieważ w ostatniej części dystansu mijałem bardzo mało „moich numerów” to wiedziałem, ze jestem wysoko. Informowani przez niezawodnego Emila Wydartego moi powiedzieli mi, ze jestem 3 i zacząłem biec. Plan był taki aby biec swoje NIEZALEŻNIE od tego co się dzieje. Więc jak już na początku zostałem wyprzedzony to się nie przejmowałem. Bieg to koszmar. Przez cały tydzień liczyliśmy na chmury a tutaj nie ma.

tu się cieszę. Za chwilę leżałem w namiocie medycznym z temperaturą ciała 104F

Ale chciałbym powiedzieć o 2 rzeczach z tej części.

1. Od pewnego momentu biegnie się głową. Jak wiedziałem, że jestem już 2 albo 3 i miałem kolejnego zawodnika w zasiegu wzroku (okazało się potem, ze był 1szy) to za cholerę nie dawałem rady przyspieszyć. Zrezygnowany pogodziłem się z 2 miejscem (bo kontrolowałem zgon 3 i 4). Ale nagle zawodnik ten staje. Podbiegam i mówię: „come on buddy” a on kiwa głową, ze koniec. No to na następnej stacji odżywczej idę. Przez całą. A on skubaniec akurat teraz mnie wyprzedza i odbiega daleko. Ja go gonię, widzę, ze na liczniku 4:30 a od ciągle daleko. Ale w końcu puścił. I potem już się nie podniósł. Ostatnie 12 km – czyli dokładnie od nawrotki w Energy Lab to najgorszy koszmar mojej kariery tri. To było bieganie w piekle. Na szczęście włączyło mi się niemaniemoge 🙂 I mimo, że na ostatnich 2 km 3 razy musiałem się zatrzymywać z powodów skurczy dwójek – jakoś ubiegłem.

2. Genialnym patentem na tych zawodach jest to, ze wszystko jest zimne. Zimna cola, zimny redbull, zimna woda i lód. Lód w gacie, za koszulkę, pod czapkę, w dłonie. Pod koniec wyścigu ręce miałem jak po 3h kąpieli w wannie. Ale nawet nagrzane koncentraty Enervitu (wchłonąłem 6 na trasie biegowej) wypijałem mając kostkę lodu w buzi. Trzeba to zastosować w PL. Organizatorzy – do roboty.

To taka mega krótka relacja ale pewnie kiedyś jeszcze skrobnę dłuższą – albo chętnie odpowiem na pytania – jeśli macie. A teraz zabieram się za czytanie aplikacji na sMentoring 2018 😉

dla lubiących cyferki:

swim: http://tpks.ws/64uYp

bike: http://tpks.ws/eHvaO

run: http://tpks.ws/sCLUj