hawaje 2017

ciekawe co w tym roku Kasia napisze 😉

Podobnie jak w zeszłym roku, start A wypadł mi w październiku. W związku z tym powoli zaczynają  doskwierać mi trudności związane z logistyka treningu. Trenuję do ironmana, więc jest długo i intensywnie. Szybko zapadający zmrok nie sprzyja motywacji. Ale zaczynam zauważać u siebie kolejne symptomy „wybiórczego” podejścia do motywacji treningowej. Coraz częściej wybieram sen, zamiast zrywania się rano na basen. Co oznacza de facto przekładanie treningów tak, aby pasowały raczej do komfortu, a niekoniecznie do myśli treningowej. Np. zamiast pływać rano, pływam po szkoleniu w dniu teoretycznie wolnym. Zamiast jeździć 3h przed szkoleniem (co oznaczałoby pobudkę ok.4.30) jeżdżę po szkoleniu, a rano biegam. I tego typu historie. Ale jak to mawia Babcia: jak masz robić – nie płacz, jak płaczesz – nie rób.

Zaczynam się jednak coraz częściej zastanawiać nad źródłem tej motywacji. Motywacji do dalszego treningu. I myślę sobie, że najgorszą rzeczą jaka mogłaby mi się przydarzyć podczas tegorocznych Hawajów, to wygrana w mojej AG. Dlaczego najgorszą? Bo mogę stracić motywację i osiąść na laurach.

Często podczas startów na naszym podwórku Tomek  „opieprza mnie” – nie satysfakcjonuj się pierwszym miejsce w kategorii wiekowej. Walcz o wynik. A ja nie mogę się powstrzymać przeciwko temu myśleniu: aha zszedłem z roweru i słyszę, że jestem pierwszy – to po jaką cholerę cisnąć tak, że boli. Wystarczy cisnąć, aby nikt mnie nie wyprzedził. A to czasami różnica prawie 45” na kilometr. I przyznaję się bez bicia – czasami motywacji mi „nie staje” (jak mawiał Marszałek Zych). Czy to starość, czy to zmęczenie

gdzieś jeszcze to mam – czas wyciągnąć i się „pocoachować” 😉

materiału? A może Szanowna Konkurencji czas na zakasanie rękawów? W tym roku dwa wyścigi (było ich raptem 4) sprawiły mi mega satysfakcję i mobilizację. Gdynia – kiedy to ścigałem się z Kubą Rucińskim. Goniłem go ale nie dogoniłem. Drugi to Malbork – kiedy goniłem Marcina i Michała. Tych dogoniłem. Pełna mobilizacja i taki sam poziom satysfakcji, niezależny od wyniku. Po prostu podczas całej trasy biegowej walka. Lubię to!

To pokazuje jeszcze drugą kwestię. Jakże zbieżną z tematami biznesowymi, którymi się zajmuję. Różnicę między celem trudnym ale realistycznym, a celem nierealistycznym. Bo przecież ktoś może powiedzieć – dlaczego nie ścigasz się z krajowymi PRO? Moja odpowiedź – bo wiem, że ich nie prześcignę. Jest to więc cel nierealistyczny – co powoduje, że motywacja do jego realizacji jest zdecydowanie mniejsza. Cel trudny – zrobić lepszy wynik na tej samej trasie niż last year – już bardziej mobilizujący. Rywalizacja z kimś, z kim przegrywałem ale o włos – mobilizujący. Ściganie się z Kalaszczyńskim – śmiech na sali (ze mnie of kors ;).

Podsumowując: zapytałem się siebie co chcę osiągnąć na KONA 2017. Chcę zrobić 9h15’. Uznaję to za wynik ambitny – poprzedni mój występ to 9 h 43’. Ostatnim razem usłyszałem, że Michał chciał zrobić lepszy wynik niż MKON więc tym razem odwrotnie. Last year Michał 9:23 (chyba) więc moje 9:15 spełnia też to kryterium. Czy jest to cel realny? 1:15 na pływanie razem z T1, 4:45 na rower i 3:15 na bieg razem z T2. Wydaje się realistyczne

Co do rywali (w kategorii wiekowej) – marzę o tym, żeby dostać porządne wpierdol. Niech te 9:15 da miejsce w II dziesiątce. Albo niech (bez defektu) skończę daleko od 9:15. Myślę, że będzie to taki zimny prysznic dla tej ściany motywacyjnej, od której coraz częściej się odbijam. I wprawdzie nie mam takiego pomysłu jak Arek Cichecki, aby powiesić rower na kołku, ale niezależnie od 2018 w makroplanie będzie rokiem biegowym. Muszę nabrać głodu triathlonowego. A sub 2:30 samo się nie zrobi 🙂