bardzo intymny wpis z rozkroku ;)

Prawdopodobnie będzie to najbardziej intymny wpis jaki popełnię na tym blogu. Często w procesie sMentoringowym padawani czują się lepiej jak „wyrzygają” się na mnie, więc jeśli Państwo pozwolą, ja zrobię to tutaj. Skąd taka potrzeba? Otóż czuję się jakbym stał w rozkroku. Rozkroku pomiędzy bieganiem a triathlonem. Tak, zakochałem się w bieganiu. A przecież jestem triathlonistą. Z poważnymi planami i bardzo poważnym celem. Celem życia bym powiedział. Bieganie jest jak kochanka. Skok w bok, z pełnym zatopieniem się. Żarliwe i mega atrakcyjne. I nagle BACH, uświadamiasz sobie, ze kochasz obydwie te rzeczy. Bo triathlon to przecież to co kocham i w czym osiągnąłem swój największy sukces. I mam zamiar go powtórzyć w 2020. Jednak jak słucham wracających z Nica i Hawajów, albo opowieści po IM w Marakeszu to czuję, że… nie jest to mój klimat. I strasznie mnie to martwi. Bo bez pasji i zakochania się nie ma motywacji. A bez motywacji nie ma sensu. Bez sensu nie będzie wyniku. Wiem to. Jest nawet o tym przepiękna książka. Pokazuje wprawdzie ona inny schemat i dotyczy spraw relacji w zespole. Ale tak samo jak w moim przypadku brak zaangażowania członków w życie zespołu kończy się zwykle brakiem dbałości o wyniki. Zainteresowanych odsyłam do Patricka Lencioniego i jego „5 dysfunkcji pracy zespołu”.

Jasne, podszedłem do tego jakbym sam był swoim coachem. Zadałem sobie najprostsze pytania: dlaczego bieganie jest bardziej atrakcyjne niż triathlon? A co w triathlonie jest takiego, ze jest on mniej atrakcyjny. I na oba mam dość sprecyzowane odpowiedzi.

Bieganie jest lepsze niż triatlon bo jest jednowymiarowe. Startujesz, biegniesz, walczysz z czasem, wygrywasz albo przegrywasz. Nie ma zagrożenia złapaniem gumy, skróconej trasy, niebezpieczeństwa zjazdów etc. Jest zdecydowanie mniej zmiennych do zarządzania. Uczciwsza praca, bo mniej zależy od sprzętu. Liczy się wyłącznie noga.

Triathlon jest mniej atrakcyjny bo bardziej skomplikowany. Wymaga większego poświecenia czasu, środków, zaangażowania w ogóle. Ma też w sobie to coś, co zaczęło mi doskwierać jakiś czas temu. Nazywam to: „podziwiaj mnie bo jestę trajlonistą”. Nie potrafię dokładnie sprecyzować co mam na myśli, ale jakoś podświadomie mnie to odrzuca. Trudno jest mi również zaakcentować fakt, że w triathlonie pojęcie życiówki jest umowne. A ściganie na miejsca (poza Hawajami w 2020) właściwie mnie mało interesuje. Zawsze zresztą uważałem, ściganie z zegarkiem za ważniejsze niż ściganie z innymi.

I tak stoję pomiędzy*. Rozmawiałem z trenerem. Wyszedłem z tej rozmowy jeszcze bardziej skonfudowany. Bo dowiedziałem się, ze zrobienie kolejnego roku przerwy w tri, może zakończyć się katastrofą w 2021 (wtedy musimy się zakwalifikować na Hawaje). Poza tym pojawiła się propozycja (już opłacona przez NB) wystartowania w Roth.

Na dzisiaj znalazłem kompromis, choć czuję się z nim tak jak dzieciak we wrześniu już czekający na wakacje. Po roztrenowaniu siadam na rower i wskakuję do basenu. Szykujemy się do Roth. Wprawdzie jest ono dopiero w lipcu, ale ponad 14 miesięcy nie triathlonowałem. Światełkiem w tunelu jest cel wiosenny. Umówiłem się z Tomkiem, ze z treningu triathlonowego staramy się w marcu/kwietniu osiągnąć porządny wynik w półmaratonie. Co to będzie? Sam nie wiem. Życiówka byłaby celem realnym. Sub 1:10.30 wymarzonym. Potem Roth. Chyba jedyny na poważnie start triathlonowy. Potem roztrenowanie. A potem? Wracam do Frankfurtu. TAAAAAAAK. Jacek Nowakowski nawet zakontraktował już wstępnie Daniela Żochowskiego. Wracam, żeby zrobić to, do czego byłem przygotowany w tym roku.

Długofalowo, jeśli zdrowie pozwoli, to wyznaczam sobie inny, nowy cel. Chcę pobić Rekord Polski Pana Marczaka w kategorii M50 w maratonie.

Oczywiście to wszystko będzie można do kosza wyrzucić jeśli okaże się, ze za chwilę złapię kontuzję, albo starość weźmie górę. Ale życie bez celu jest bez sensu. Jakby miał przewegetować ścigając się o dobre wyniki w tri na imprezach na jakich już startowałem to naprawdę nie miałbym z tego satysfakcji.

 Już samo napisanie tego tekstu mi pomogło. Dziękuję Wam bardzo! Komentarzy raczej nie rekomenduję.

___________________

* możliwe, że jak wsiądę na rower i poczuję wiatr we włosach albo chlor stanie się moją perfumą, to z powrotem w tri się zakocham. Szczerze mówiąc to trochę na to liczę 😉